* نيمي خواب و نيمي بيدارم، نيمي انسان و نيمي فرشته ام و همواره از تو نوشته ام. گريه ها و خنده ها، بال هاي پرنده ها، هرچه بود و هرچه هست، لحظه هاي بي شكست، قصه هاي واپسين، عشق هاي آتشين، آفتاب و آسمان و قلب هاي مهربان جلوه اي از حضور توست.
نيمي آواز و نيمي سكوتم، نيمي نور و نيمي سوت و كورم و همواره از تو دورم. به رنگين كمان كه مي نگرم، به عطر هاي بيكران كه دست مي زنم از تو دورتر مي شوم. اين همه فاصله چگونه تاب بياورم...؟ كاش مي توانستم براي شبهاي وحشي ام كمي مهتاب بياورم.
كدام كتاب را بخوانم؟ كنار كدام خوشه انگور بمانم؟ به سوي كدام اقيانوس پارو بزنم؟ چه كنم با مظلوميت پيراهنم؟ كدام سيب بوي دهان تو را دارد؟ بوي عشق و مهرباني را؟ در چشم چه كسي تصوير تو شفاف تر مي نشيند؟ چه كسي روز و شب تو را از هر پنجره اي كه دلش بخواهد مي بيند...؟
وقتي با توام چراغ اتاقم خاموش نمي شود و هيچ خاطره اي فراموش نمي شود. وقتي با توام ملكوت در دست هاي كوچك من است و مي توانم به همه فرشتگان فخر بفروشم.
نيمي سلام و نيمي بدرودم، نيمي كوير و نيمي رودم و ديشب با از تو سرودم
همه ستاره ها به زمين، به ديدار اين دل غمگين آمدند...

* خاك، موسيقي احساس تو را مي شنود...

* پشت درياها شهري است...

* صداي آب مي آيد، مگر نه در نهر تنهايي چه مي شويند...؟!

* سفرهايي تو را در كوچه هاشان خواب مي بينند

* بالش من پر آواز پر چلچله هاست...

* بيا تا برايت بگويم چه اندازه نهايي من بزرگ است...

* بيا زندگي را بدزديم، آن وقت ميان دو ديدار قسمت كنيم

* بيا آب شو مثل يك واژه در سطر خاموشيم...

* بيا ذوب كن در كف دست من جرم نوراني عشق را...

* تكه ناني دارم، خرده هوشي، سر سوزن ذوقي...

* من مسلمانم
قبله ام يك گل سرخ، جانمازم چشمه، مهرم نور، دشت سجاده من
من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم...

* باغ ما نقطه برخورد نگاه و قفس و آينه بود...

* تا ته كوچه شك، تا هواي خنك استغنا، تا شب خيس محبت رفتم...

* نردباني كه از آن، عشق مي رفت به بام ملكوت...

* من كتابي ديدم، روشنايي مي برد...

* فتح يك كوچه به دست دو سلام...

* من با تاب، من با تب
خانه اي در طرف ديگر شب ساخته ام...

* آشنا هستم با سرنوشت تر آب، عادت سبز درخت...

* من نديدم بيدي، سايه اش را بفروشد به زمين...

* من به سيبي خوشنودم، و به بوئيدن يك بوته بابونه...

* زندگي چيزي نيست، كه لب طاقچه عادت، از ياد من و تو برود...

* پنجره، فكر، هوا، عشق، زمين مال من است...

* شب يك دهكده را وزن كنيم، خواب يك آهو را...

* در نبنديم به روي سخن زنده تقدير كه از پشت چپرها صدا مي شنويم...

* ساده باشيم چه در باجه يك بانك، چه در زير درخت...

* روي ادراك فضا، رنگ، صدا، پنجره، گل نم بزنيم...

هیچ نظری موجود نیست: