آنان كه منظومه شمسي را بصورت كروي ترسيم كرده اند در اشتباه بودند. بر اساس بررسي داده هاي جستجوگر "ويجر 2" سازمان فضايي آمريكا(ناسا) مشخص شده كه حوضه تاثير خورشيد(هليوسفر) نه گرد بلكه بسيار نامتقارن است.
هليوسفر شامل فضايي است كه بادهاي خورشيدي يا ذرات فوران يافته از خورشيد در آن غلبه دارد. هليوسفر به فراتر از مدار پلوتو مي رسد كه در فاصله اي حدود شش ميليارد كيلومتر خورشيد به دور آن مي چرخد.
"ويجر" سال 1356 سفر تاريخي اش بسوي سيارات بيروني را آغاز كرد اكنون از آن مرز متلاطم كه "ضربه انتهايي" (termination shock) ناميده مي شود و در آن هليوسفر بين ستاره اي مي پيوندد عبور كرده است.
سفينه دوقلوي "ويجر 2" يعني "ويجر 1" چهار سال پيشتر در نقطه اي متفاوت (حدود 1.5 ميليارد كيلومتر) از اين آستانه گذشت. اين تفاوت بيانگر آن است كه هليوسفر به شكل كره كامل نيست بلكه مانند تخم مرغ شكلي كشيده دارد.
دانشمندان معتقدند كف اين تخم مرغ پهن شده و اين در نتيجه برخورد دائمي ذراتي است كه در حالي كه بادهاي خورشيدي به ذرات اتمي پرتاب شده از فضاي بين ستاره اي برخورد مي كنند. "ويجر 2" در يك روز چندين بار از "ضربه انتهايي" گذشت كه نشان مي دهد كه اين مرز در سيلاني دائم است مانند عقب و جلو رفتن يك موج جزر و مدي.
در دهه هاي آينده اين دو سفينه فضايي با سرعت 17 كيلومتر در ثانيه حركت مي كنند و تنها منبع مشاهدات محلي از حدود دور دست منظومه شمسي اند. اين جستجوگرها در اصل براي مشاهده سياره هاي "مشتري " و "زحل" به فضا فرستاده شدند و اكتشافات مهيجي هم انجام داده اند. مانند كشف آتشفشان فعالي روي قمر مشتري به نام "لو" و در هم فرو رفتگي هاي ناشناخته در حلقه هاي زحل. پس از آن ماموريت اين دو سفينه دوباره طراحي شد تا به اكتشاف فضاي ماوراي سيارات منظومه شمسي بپردازند. ويجر ها نخستين سفينه هاي ساخت بشرند كه به اين كرانه هاي سرد و تاريك رسيده اند. آنها در غياب انرژي خورشيدي از باطري هاي هسته اي پردوام قدرت مي گيرند.
ويجر 2 آنقدر در فاصله دوري از زمين قرار دارد كه براي اينكه فرمان ها از كره زمين با سرعت نور به آن برسد چند ساعتي وقت لازم است. هر كدام از سفينه هاي ويجر روزانه 1.6 ميليون كيلومتر راه مي پيمايند.
۱ نظر:
وبلاگ جالبی بود. مطالب مفیدی هم داشت البته همه آنها را نخواندم ولی به مرور می خوانم امیدوارم در همه کارها موفق باشید
ارسال یک نظر